PASTUS

I.

PASTUS

i. seu Pastas, Graece Παςτὸς seu Παςτὰς, velum significat variegatum plumariô opere, quod apud Paganos thalami vei oeci (ubi Numen colebatur) foribus praetendebatur. Inde παςτοφόρια, Templorum atria, in quibus eiusmodi vela praetenta essent, vel quod is locus Aistinatus esset mansionibus, τῶ παςτοφόρων. Quod verius. In templo Isidis et aliarum si forte Dearum, ut Deae Syriae et Matris Deum; certus coetus fuit sacratorum hominum, qui παςτοφόροι dicebantur, a παςτῷ, quod erat velum linteum variegatum thalami foribus vel sacrae Calybae oppandi solitum. Salmas. in Plinianis p. 1237. Hesychius, Παςτοφόριον τὸ τὸν παςτὸν φέρον, ἤ οἰκονομία, ἤ συναγωγὴ, ἤ ναὸς ἐυανθὴς. Et Suidas, Παςτοφορεῖον τὸ φέρον τὸν παςτὸν etc. Hinc Pastophori, signantius sic dicti, quorum inter alia erat, levatô παςτῷ seu velô, quô Numen Aegyptium tegebatur, illud advenis ostendere. Clem. Alex. de insigni Aegyptiorum fanorum splendore verba faciens, ubi multa de Pastis, Pastophoris et Pastophoriis Aegyptiorum, Τὰ δὲ ἄδυτα, inquit, χρυσοπάςτοις ἐπισκία ζεται πέπλοις᾿ ἀλλ᾿ ἢν παρεισέλθης τό βάθος τοῦ περιβόλου, σπεύδων ἐπὶ την ςθέαν τοῦ κρείττονος, ξητήσεις τὸ ἄγαλμα τὸ ἔνοικον τοῦ νεὼ. Παςτοφόρος δὲ ἤ τις ἄλλος τῶ ἱεροποιούντων περὶ τὸ τέμενος σεμνὸν δεδορκὼς, παιᾶνα τῇ Αἰγυπτίων ᾄδων γλώσσῃ, ὀλίγον ἐπαναςτείλας τοῦ καταπετάσματος, ὡς δείζων τὸν Θεὸν, πλατὺν ἡμῖν ενδίδωσι γέλωτα τοῦ σεβάσματος. Idem de Pastophorûm odctrina in Medica singulari seu Hermetica, etiam l. 6. Strom. multis agit. Et. coetum Pastophororum. quod Sacrosancti Collegii nomen est, memorat in sacris Isiacis, Appuleius Milesiar. l. 11. Indidem Pastophorium, ex iis, quae dicta, fanum ipsum, tum quâ ornabatur, tum qua velum ei oppandebatur: vel potius. locus Pastophorûm manfionibus destinatus. Quae vox e sacris Paganorum ad Christianos transiit. Meminit eius Gruterus Thesaur. p. 84. 3. in hac Inscr.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΓ

ΑΝΤΙΟΧΕΨΣ ΜΕΛΑΝΗ

ΦΟΠΟΣ ΤΗΝ ΚΟΝΙΑΣΙΝ

ΤΟΓ ΠΑΣΤΟΦΟΠΙΟΓ

THEOPHILUS THEOPHILI

ANTIOCHENUS MELANEPHORUS,

TECTORIUM

HUIUS FANI etc.

Integram vide supra in voce Nigrigeruli. Ubi Fanum, in versione Bembi, est παςτοφόριον, nomen primariae Fani, maxime apud Aegyptios in Numinum horum delubris, partis, unde ipsum per synecodchen Fanum sicdictum. Saepius quidem egitur Pastophoria, in Graecis codicib. foederis veteris maxime pro conclavibus sacris Levitarum Sacerdotumque, Ezech. c. 40. v. 17. et 38. 1. Paral, c. 9. v. 33. etc. ubi Vulgatus habet, gazophylacia, uti et Aquila; Symmachus ἐζέδρας, Hieronym, thalamos. Idem interdum est habitaculum, unde etia m ille, ad Iesai. c. 22. v. 15. Sochen, inquit, aut tabernaculum interpretatur aut Pastophorion, h. e. thalamus, in quo habitat Praepositus templi. Syrus et Arabs pro gradibus, in Ezech. loco indicato capiunt. Etiam in Maccabaicis l. 1. c. 4. v. 38. et 57. Graece et Latine ufurpatur, Pastophoria, pro conclavibus eiusmodi. Ubi Syrus, pro καὶ τὰ παςτοφόρια καθῃρημένα, et Pastophoria (e Templo) sublata sunt, substituit, omnia ornamenta destructa sunt, uti et postmodum Pastophoria interpretatur. Gallus ibi, les assiettes pour manger, Lutherus der Priester cellen, Angli the Priests chambers, et Chambers, uti et Duacenses, Pastophoria ibi interpretatur H. Grotius, Gap desc: Hebrew, i. e. conclavia illa ad Templi latera, in quibus servabantur vestes Sacerdotales, instrumenta Templi, copia aromatum et similia, ac se refert ad citata ante ex Ezech. et Paralipomenis loca. Atque ita sumi solere, liquet ex Vacabulariô Catholico dicto. Sed et in Ecclesiis Christianis Pastophoria fuêre. In Constitutionibus, Apostolicis dictis, ubi de Ecclesiae dispositione agitur l. 2. c. 57. ἐζ ἑκατέρων τῶ μερῶν τᾶ Παςτοφόρια πρὸς ἀνατολην. Utrinque sint Pastophoria versus Orientem; de quibus vidersis plura apud Durantum de Ritibus Ecclesiae l. 1. c. 16. §. 8. et Gerh. Ioh. Vossium de Vitiis Sermonis l. 3. c. 33. Ioh. Seldenum de Synedriis Vett. Hebraeorum l. 2. in Addendis p. 712. et seqq. Vide quoque in voce Pastas et Pastophorium. Hoc unicum addo, thalamum apud Hebraeos nuptialem, seu Chuppa, quô ad cohabitationem coniugalem Sponsi primâ nocte deducebantur, ab Hellenistis, Παςτὸν, reddi Ioelis c. 2. v. 16. Vide de hoc thalamo supra, ubi de Nuptiis.

II.

PASTUS

ûs, apud recentioris aevi Scriptores, convivium, refectio est, Gallis Past, Ius, quô Vassalli et tenentes, Principem ac Dominum statis ac definitis vicibus vel diebus, vel etiam quoties per Vassallorum praedia iter agebat, conviviô tenebantur excipere: aliâs Cenaeticum quoque, Procuratio etc. quod quidem ius in pecuniarias praestationes commutatum saepissime legitur. Ac pastûs quidem, qui Principes spectabat, mentio est in Caepitulis post Concilium Rom. A. C. 904. c. 8. Ut Pastus Imperatoris ab Episcopis et Comitibus, secundum antiquam consuetudinem, solvatur. In Capitular. Caroli C. tit. 32. c. 2. alibique Pastus caballi occurrit, Missis Dominicis debitus: quemadmodum Pastus canum Venaticorum, in veter. Charta apud Augustinum du Pas Stemmat. Armoric. 823. citatum Car. du Fresne d. l. Vide quoque supra, voce Pascere, item ubi de Gisto.